Veel gedanst, gefeest, gezien, meegemaakt, gelachen, gehuild, gevreeën en weer gelachen. Veel geleerd en weer een niveautje of drie dieper doorgedrongen in dit waanzinnig bizarre labyrint dat zich een land noemt. Als er een plek op aarde is waar je al je ideeën over de wereld kunt weggooien en elke keer weer verbaast staat over de mensen dan is dat hier wel.
Niets is hier wat het lijkt vanuit onze westerse ogen, en alles is wat het is. Loslaten is hier de kunst. Naast me zitten een paar teleurgestelde Nederlanders, die eigenlijk kwamen om te shoppen (shoppen in een communistisch land is net zoiets als zwemmen in de Sahara). Het kan, maar zonder voorbereiding zul je het niet vinden.
Bart, een vriend van me, woont hier al 18 jaar en hij zegt dat als je zegt dat je Cuba snapt je er niets van begrepen hebt. Als er een plek is waar je geconfronteerd wordt met je wereldbeeld, je vastgeroeste denkpatronen en je blokkades, dan is het hier wel. De plek bij uitstek om uit je comfortzone te stappen en jezelf eens eerlijk in de spiegel aan te kijken, zonder de vaste patronen die in ons beschaafde Europa opgaan. Mensen zijn hier niet vrij, maar ik heb nog nooit mensen zo vrij zien zijn. Mensen zijn hier arm, maar ik heb nog nooit mensen zo rijk zien zijn, mensen hebben het hier slecht maar maken overal een feestje van.
Het is een absolute aanrader om tijdens een meer dan boeiende reis te jezelf te confronteren met jouw manier van zijn, jouw wereldbeeld en zelfbeeld.
Deel hieronder met ons jouw visie!